Εγώ, Γη γενής. Γυναίκα. Κι εσύ όρθιος σ' ένα βουνό με πάθη, σπαθιά, ακόντια σκουριασμένα, παλιά πλαστικά, τσιπάκια για πέταμα, πάνω τους χτίζεις το σπίτι σου, με παίρνεις, μου γεννάς παιδιά, μου λές: είδες; Και δε βλέπω πια τίποτα, μου λες: κοίτα, και μου δείχνεις αίμα, μου λες: άκου, άκου... Τίποτα δε ζει πια μέσα μου. Τα πήρες όλα.