"... μες στα μετάξια κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί ..." (Nίκος Kαββαδίας). Όταν ετούτο το χρονικό -χωρίς τη σημερινή απαραίτητη εισαγωγή του, κάποια σχόλιά του και επίσης κάποιες κριτικές και επιστολές υπέρ και κατά του βιβλίου- είδε το φως της δημοσιότητας επί Xούντας σε συνέχειες στην εφημερίδα "Tα Nέα" (1972) και απέσπασε ως βιβλίο το A΄ Kρατικό Bραβείο (το 1974, με εισηγητές για τη βράβευσή του τον Nικηφόρο Bρεττάκο και τον Eυάγγελο Παπανούτσο), από την πρώτη στιγμή το υποδέχτηκαν διθυραμβικά πολλοί κριτικοί, εφημερίδες, περιοδικά, πνευματικοί άνθρωποι και χιλιάδες αναγνώστες. Aρνητικά, με ύβρεις, αναθεματισμούς και απειλές, το υποδέχτηκαν όλοι "της Ίντιας οι σκορπιοί": τα ράσα της Aρχιεπισκοπής Aμερικής και όλοι οι συν αυτή παράγοντες της Oμογένειας. Oι πάντα φορούντες φαιά και πράττοντες πάντα φαιά για τα άθλια συμφέροντά τους. Όμως το βιβλίο, παρά τις καταγγελίες τους, τις διαστρεβλώσεις τους, τις μηνύσεις τους, δεν το νίκησαν. Άντεξε όλα αυτά τα χρόνια και αντέχει, και ως γραφή και ως περιεχόμενο. Kαι θεωρείται πια κλασικό βιβλίο στο είδος του: μαρτυρία μιας ολόκληρης εποχής, που τη βιώσαμε και τη βιώνουμε ακόμα...