[...] Προτιμήσαμε, τελικά, παραμύθια με έντονο το διαλεκτικό στοιχείο, που ταιριάζει με τη θεατρική δράση και το λόγο, και όχι το αφηγηματικό, που δεν προσφέρεται από σκηνής, εκτός αν το παραμύθι παρουσιαστεί ως θεατρικό αναλόγιο, αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο μιας άλλης δραστηριότητας. Στο βιβλίο παρουσιάζονται τέσσερα παραμύθια διασκευασμένα για το θέατρο. Τα τρία είναι κλασικά παραμύθια (δύο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και ένα των αδελφών Γκριμ), που μπορούν να αποτελέσουν, ως ενότητα, μία θεατρική παράσταση ή μπορεί να παρουσιαστούν μαζί μόνο τα δύο πρώτα (του Άντερσεν) ή ακόμα το καθένα να ανεβεί στη σκηνή ως ανεξάρτητη παράσταση, ανάλογα με τις διαθέσεις και τις δυνατότητες κάθε θεατρικής ομάδας. Τα έργα των συγγραφέων του 19ου αιώνα, όπως ο Άντερσεν και οι αδελφοί Γκριμ, αποτελούν σταθερές αξίες μέχρι σήμερα. Αγαπήθηκαν όχι τυχαία, αλλά για πολύ συγκεκριμένους λόγους, για το ήθος και τις αξίες που μεταφέρουν και για το παιδευτικό έργο που προσφέρουν διαχρονικά εξίσου με τα παραμύθια-δημιουργήματα του λαϊκού πολιτισμού, τα οποία αποτελούν πηγή έμπνευσης των μεγάλων παραμυθάδων. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)