Η παρούσα μελέτη ασχολείται με τη συγκρότηση του δικαιικού προτύπου της μισθωτής (εξαρτημένης) εργασίας στην κοινωνική ασφάλιση και το εργατικό δίκαιο. Η ιδιότητα του μισθωτού δεν είναι δεδομένη, αλλά οικοδομείται δικαιικά με βάση τα οικονομικά και κοινωνικά συμφραζόμενα. Πρόκειται για μια διεργασία ιδιαίτερα αποφασιστική, αφού τα ειδοποιά γνωρίσματα της εξάρτησης προσδιορίζουν και το εύρος της προστασίας του κοινωνικού δικαίου. Σε ρήξη με το ισοπεδωτικό βάρος του κριτηρίου της υποταγής στην εργοδοτική εξουσία (νομική/προσωπική εξάρτηση), υιοθετείται μια τυπολογική οπτική. Όπως διατρέχει όλη τη μελέτη, το κριτήριο της μισθωτής εργασίας δεν είναι ένα. Μέσα από μια δέσμη ενδείξεων (τυπολογικών γνωρισμάτων) εξάρτησης μπορεί να συλλάβει κανείς με προσφορότερο τρόπο το σύνολο της απασχόλησης για λογαριασμό άλλου. Συγχρόνως, ακολουθείται η εξής μεθοδολογική επιλογή: κάθε ταυτότητα χαράσσεται με τη βοήθεια του αντίθετου της. Το αντίθετο, από την πλευρά του, βρίσκεται σ’ ένα διαλεκτικό διάλογο με το υπό κατασκευή. Έτσι, κι εδώ η μελέτη κτίζεται πάνω στο ζευγάρι εξαρτημένη/ανεξάρτητη εργασία. Ειδικότερα, το εγχείρημα του συγγραφέα στηρίζεται στα εξής βήματα: πρώτον, αναδεικνύει το ενδιαφέρον της διάκρισης ανάμεσα στην εξαρτημένη και ανεξάρτητη εργασία στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης (μέρος πρώτο). Κατόπιν, συνθέτει την εικόνα της μισθωτής εργασίας, όπως αυτή προκύπτει από τη νομολογία των πολιτικών και διοικητικών δικαστηρίων (μέρος δεύτερο). Τέλος, αφού αποκαλύψει τη μη προσαρμοστικότητα του κυρίαρχου κριτηρίου στα σύγχρονα διακυβεύματα, προτείνει την προσαρμογή/διεύρυνση της έννοιας της εξαρτημένης εργασίας (μέρος τρίτο). Όλα αυτά αναπτύσσονται μ’ ένα πνεύμα εναρμόνισης της ερμηνείας του εργατικού δικαίου με την ευρύτερη οπτική της κοινωνικής ασφάλισης των μισθωτών.