Η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια τη νομιμοποιητική βάση για την υιοθέτηση μιας σειράς προληπτικών και κατασταλτικών μέτρων στο χώρο του ποινικού δικαίου. Τα μέτρα αυτά προβάλλονται πάντα ως εξαιρετικές ρυθμίσεις, αναγκαίες για την αντιμετώπιση ιδιαίτερα επικίνδυνων μορφών εγκληματικής συμπεριφοράς. Στην πραγματικότητα, με την πρακτική που έχει μέχρι σήμερα υιοθετηθεί, τα συγκεκριμένα μέτρα επεκτείνονται σε πράξεις που δεν έχουν καμία σχέση με το οργανωμένο έγκλημα ή την τρομοκρατία και επιτρέπουν τον έλεγχο της συμπεριφοράς ενός ευρύτατου αριθμού πολιτών. Έτσι το οργανωμένο έγκλημα και η τρομοκρατία έχουν λειτουργήσει αντικειμενικά ως πρόσχημα για την αλλοίωση της μορφής του ποινικού μας συστήματος στο σύνολό του. Στις 13 μελέτες που έχουν συγκεντρωθεί σε αυτή την έκδοση επιχειρείται η αποτύπωση των μεθόδων που έχουν υιοθετηθεί στην ευρωπαϊκή και ελληνική έννομη τάξη για τη σταδιακή διεύρυνση της ποινικής καταστολής. Παράλληλα γίνεται μια προσπάθεια ερμηνευτικής προσέγγισης των νομοθετικών κειμένων που έχουν υιοθετηθεί στη χώρα μας για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας - και ειδικότερα των νόμων 2331/1995 για τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες πράξεις, 2928/2001 για τη συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις, 3064/2002 για την εμπορία ανθρώπων και 3251/2004 για το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης και την τρομοκρατία - έτσι ώστε, σύμφωνα και με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της αναλογίας, τα επαχθή μέτρα, που έχουν επιλεγεί, να διατηρήσουν στο μέτρο του εφικτού τον εξαιρετικό χαρακτήρα τους, εφαρμοζόμενα μόνο σε πράξεις ιδιαίτερης βαρύτητας.