Με το βλέμμα της ψυχής του είδε παρσήδες με φανταχτερά ρούχα, κούληδες και μαχαραγιάδες, βρήκε δαμασκηνούς αυτοκράτορες λησμονημένους στο μια φορά κι ένα καιρό, ευφράνθηκε μυρωδιές μπαχαρικών, αναζήτησε στο κορμί του ουρανού χαμένες ψυχές ανθρώπων, ξαπόστασε στα κοραλλένια υπνοδωμάτια μιας παγωμένης θάλασσας πλάι στις νύμφες του Ποσειδώνα... Όρθωσε το μέτωπό του. Προς στιγμή νόμισε πως μια γυναίκα απομακρύνθηκε από κοντά του περπατώντας γυμνή στη μέση του σκονισμένου δρόμου. Φάνηκαν να λάμπουν στον ήλιο τα στιλπνά μαύρα μαλλιά της καθώς χύνονταν μακριά ως τη μέση της, οι λεπτοκαμωμένοι της ώμοι καθώς λικνίζονταν κυματιστά και οι σφιχτοί της μηροί καθώς γυάλιζαν μπρούντζινοι στο φως σαν το ποιητικό γλυπτό ενός τρελά ερωτευμένου καλλιτέχνη. "Η ζωή είναι μια ωραία επαναλαμβανόμενη στιγμή" μονολόγησε. Τίναξε το κεφάλι του. Η άκαμπτη πέτρινη πολιτεία σταθεροποιήθηκε ξανά μπροστά του. Αναστέναξε. Σηκώθηκε βαριά και συνέχισε το δρόμο του. Ήταν ο συγγραφέας Ιάκωβος Δόξας, μόνος, ξεχασμένος σε ένα καλοκαίρι χωμένο βαθιά στην άμμο του χρόνου.