Οι μηχανικοί κατατάσσονται στα νεωτερικά επαγγέλματα που αναδύθηκαν μαζί με το τεχνολογικό φαινόμενο, στη διάρκεια της Πρώτης και της Δεύτερης Βιομηχανικής Επανάστασης. Διεθνώς οι στρατηγικές της νομιμοποίησης και της κοινωνικής ανόδου του επαγγέλματος προωθήθηκαν στη βάση μιας ρητορείας που διεκδικούσε μια σχεδόν αποκλειστική σχέση με το ιδεώδες της προόδου. Οι Έλληνες μηχανικοί στη μακρά διάρκεια εμπνεύσθηκαν από ένα ιδεώδες προόδου που μετέφραζε τον εκμοντερνισμό και τον εκδυτικισμό της χώρας σε όρους επιστήμης, τεχνικότητας και οικονομικής ανάπτυξης. Η σύνθεση αυτή υπερέβαινε τις συντεταγμένες της επίσημης εθνικιστικής ιδεολογίας ή, εν πάση περιπτώσει, αμφισβητούσε την επάρκεια της και υπέβαλλε μια περισσότερο πραγματιστική διατύπωση της. Από πολύ νωρίς το επάγγελμα θα διεκδικήσει και θα αναδειχθεί σε κύριο φορέα και εκφραστή αυτής της «εμπλουτισμένης» εθνικιστικής ιδεολογίας, ενώ το Πολυτεχνείο, ως εκπαιδευτικός θεσμός, έμελλε να καταστεί το έμβλημα της. Στο βιβλίο εξετάζονται οι σπουδές, οι επαγγελματικοί θεσμοί, οι τομείς της απασχόλησης, η κοινωνική σύνθεση και οι τεχνοκρατικές ιδέες που ενέπνευσαν τους Έλληνες μηχανικούς. Η εξέταση αυτή συνδέεται με την παρουσίαση των αντίστοιχων εξελίξεων σχετικά με τους μηχανικούς και τις τεχνοκρατικές ιδέες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.