Τι άλλο θέλησα από το να με αγαπήσεις, ρε πατέρα; Και δεν το ένιωσα, δεν το ένιωσα ποτέ. Δεν σε χάρηκα και πονάω. Πονάω αφάνταστα, πίστεψέ με. Σε παρακαλώ, μη μου φύγεις τώρα. Τώρα που σε βρίσκω. Σε παρακαλώ. Σε βρίσκω. Μη μου φύγεις. Μας βρήκαν αρκετά πρωινά στη λευκή κλινική κι εσύ μόλις άνοιγες τα μάτια με φωνή αχνή, αδύναμη ρωτούσες: "Θα πάμε ξανά στο σπίτι;". "Βέβαια θα πάμε, Γιάννη μου, να γίνεις καλά πρώτα". "Πότε;" "Γρήγορα, Γιάννη, γρήγορα", απαντούσε η ψεύτρα η κόρη, η ψεύτρα η ζωή.