[...] Στην Ελλάδα, εδώ και τέσσερις δεκαετίες δεν προτείνονται αφίσες. Τις τελειώσαμε αβασάνιστα, χωρίς καν να ασχοληθούμε, να μελετήσουμε την αξιόλογη παράδοση μας και να συνεχίσουμε παραδίδοντας τη σκυτάλη στις νέες γενιές των σχεδιαστών. Η σχεδόν ανύπαρκτη βιβλιογραφία που θα τεκμηρίωνε την ιστορική εξέλιξη, κάνει αδύνατη στους νέους σπουδαστές design τη μελέτη και υποχρεώνει τις σχολές σε αμήχανες σιωπές. Είναι η αφίσα στην Ελλάδα άλλο ένα τρένο που χάθηκε; Προσωπικά πιστεύω πως ναι. Οι λόγοι δεν έχουν να κάνουν φυσικά με την ουσιαστική αξιολόγηση του μέσου από τους επαγγελματίες και την απόρριψη του προκειμένου να επικεντρωθούν σε πλέον αποδοτικές λύσεις. Η αφίσα υπήρξε πάντοτε στην ιστορία της έργο κουλτούρας και πολιτισμού ακόμα και στις προϊοντικές της υπηρεσίες. Επειδή χρόνια αναζητάμε την απάντηση στο "ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε", είναι βέβαιο πως η εσωστρέφεια του λαού θα κάνει χρόνια να υποχωρήσει, αν και είναι πεποίθηση μου πως αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει στο χώρο των μοναδικών μας προσδοκιών που είναι οι γενιές που έρχονται. Όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπεται, θα σχεδιάζω αφίσες που θα με κάνουν να μην ντρέπομαι γι αυτές, αλλά και για τους αγαπητούς συναδέλφους μου και φίλους που ποντάρουν σ' αυτήν την χρόνια εμμονή μου. (Δημήτρης Θ. Αρβανίτης)