[...] Στο πόνημα που ακολουθεί, προσπάθησα να μεταφράσω Έλληνες, Γάλλους, Βρετανούς και Αμερικανούς ποιητές, επειδή τυχαίνει να γνωρίζω αυτές τις γλώσσες. Μπήκα, όμως, ακόμη στον πειρασμό να μεταφράσω (από μετάφραση στα ελληνικά) κάποιους Άραβες και Λατινοαμερικάνους, που με έχουν συγκινήσει· αυτό ίσως θεωρηθεί τολμηρό και έτσι είναι, παρά την καλή μου πρόθεση. Οι ποιητές που διάλεξα είναι είτε οι αγαπημένοι μου, που τους διάβασα και χάρηκα σε μεγάλη ηλικία, αλλά και άλλοι πολλοί, που δάσκαλοι και φιλόλογοι, με άπειρη αγάπη, αγωνία και πείρα ζωής ανέλυσαν για μένα και που τα λόγια τους ακόμα θυμάμαι λέξη προς λέξη. Ξεκινώ τη μετάφρασή μου από πολύ παλιά, από τον Όμηρο, τη Σαπφώ, και τον Αλκαίο μέχρι τις μέρες μας. Η επιλογή μου δε σημαίνει ανθολόγηση των καλύτερων, αυτό θα ήταν πρόχειρο, μεροληπτικό, ίσως και επικίνδυνο. Πάντα φοβόμουν και φοβάμαι τη λέξη "ανθολογία"· αλήθεια ποιος μπορεί, με απόλυτη βεβαιότητα, να διαλέξει το καλύτερο ποιητικό έργο; Τα κριτήρια είναι στην περίπτωση αυτή πολύ υποκειμενικά και δεν βασίζονται στην ψυχρή λογική, ταξινόμηση ποίησης κατ' αξίαν δεν γίνεται εύκολα. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)