Η ακτοπλοΐα έπαιξε και συνεχίζει να διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στη συνοχή της Ελλάδος. Από γεωγραφική διάσταση, αποτελεί τη "γέφυρα" που συνδέει την ηπειρωτική χώρα με τα νησιά δημιουργώντας τις θαλάσσιες λεωφόρους. Από οικονομική και κοινωνική διάσταση, επιδρά καθοριστικά στο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης και ειδικά σε μεγέθη όπως ο πληθυσμός και η ελκυστικότητα των νησιωτικών προορισμών, δημιουργώντας νέες ευκαιρίες για ανάπτυξη, εγκατάσταση και βελτίωση της ποιότητας της ζωής. Αυτά εξηγούν και τη μακρόχρονη ενασχόληση του κράτους και την κινητοποίηση των κοινωνικών εταίρων σχετικά με το λειτουργικό πλαίσιο της ακτοπλοΐας. Οι προσπάθειες αντιμετώπισης του "ακτοπλοϊκού ζητήματος" ήταν και δυστυχώς παραμένουν προσανατολισμένες στην αντίληψη που το θεωρεί ως πρόβλημα διαχείρισης πλοίων και όχι ανάπτυξης ενός ολοκληρωμένου συστήματος νησιωτικών μεταφορών. Οι ελλείψεις εντοπίζονται ιδιαίτερα σε θέματα καταγραφής, αποσαφήνισης και προσδιορισμού του απαραίτητου επιπέδου εξυπηρέτησης των νησιών. Στη διαδικασία ανάπτυξης του μεταφορικού συστήματος στη νησιωτική Ελλάδα συγκρούονται με διάφορους τρόπους η λογική του δημόσιου αγαθού, που απαιτεί την αδιάκοπη παροχή μεταφορικών υπηρεσιών και η λογική της οικονομικής βιωσιμότητας μιας υπηρεσίας. Λαμβάνοντας υπόψη και το δεδομένο της έντονης εποχικότητας της ζήτησης στις διάφορες νησιωτικές περιοχές, η σύγκρουση μεταξύ των δυο αυτών αντιλήψεων περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Η μελέτη αυτή καταγράφει και αναλύει την υφιστάμενη κατάσταση των μεταφορών στο νησιωτικό χώρο και θέτει τις προϋποθέσεις για την διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης και ρεαλιστικής πρότασης θεσμικού και λειτουργικού χαρακτήρα, έτσι ώστε να διασφαλισθεί η παροχή αξιόπιστων υπηρεσιών μεταφορών.