Μέσα στο χάος της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής, και λέγοντας βέβαια χάος εννοώ την απουσία νοήματος, οδηγηθήκαμε στην αντικατάσταση της άποψης, της ολοκληρωμένης δηλαδή πρότασης, από τον πειραματισμό. 'Ετσι καταφέραμε, για μία ακόμη φορά, το ίδιο το μέσον, ο πειραματισμός, να γίνει το μήνυμα, δηλαδή η άποψη. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει, σε τελευταία ανάλυση, την απουσία μιας στάσης ζωής την οποία στάση ο Michel Foucault παρομοιάζει με το αρχαιοελλnνικό ήθος και ορίζει ως "μια εκούσια επιλογή που κάνουν ορισμένοι άνθρωποι", καθώς και έναν "τρόπο του σκέπτεσθαι και του συναισθάνεσθαι, του πράττειν και του συμπεριφέρεσθαι, ο οποίος επισημαίνει μια αναφορά στο χώρο στον οποίον κανείς ανήκει ενώ συγχρόνως αυτοπροβάλλεται ως καθήκον" (Michel Foucault, Τι είναι Διαφωτισμός;, 'Ερασμος, Αθήνα, 1988, σ. 16). [...] Τα τρία παραπάνω ερωτήματα, οι διανθρώπινες σχέσεις, οι σχέσεις με τη φύση και η σχέση με τον εαυτό τίθενται συνεχώς σε ολόκληρη την πορεία της δουλειάς του Κοκκινίδη. Ο βαθμός όμως υπεροχής του ενός ή του άλλου σε μία περίοδο της εικαστικής του δραστηριότητας ορίζει τον καλλιτέχνη περισσότερο ως κοινωνικο-πολιτικό, "φυσικό" ή υπαρξιακό-μεταφυσικό. Μέσα λοιπόν από αυτήν την προβληματική, θα χώριζα το συγκεκριμένο έργο σε τρεις μεγάλες ομάδες. [...] (απόσπασμα από το δοκίμιο του συγγραφέα)