Η Εύα Ντουάρτε, θεατρίνα ελαφρών ηθών, λαϊκής καταγωγής, γνώρισε το συνταγματάρχη Χουάν Ντομίνγκο Περόν στο Σαν Χουάν, τον Ιανουάριο του 1944. Η πόλη είχε καταστραφεί από το σεισμό λίγες μέρες νωρίτερα. Ο Περόν, "ο συνταγματάρχης του λαού", όπως τον αποκαλούσε ο κόσμος, είχε έρθει στην πόλη για να μοιράσει βοήθεια. [...] Η Εύα Ντουάρτε είχε ποντάρει στο σωστό χαρτί, το πιο σημαντικό των στρατιωτικών κύκλων. Αλλά κι εκείνος δεν είχε κάνει λάθος όταν ασχολήθηκε με την εικοσιδυάχρονη κοπέλα από το Χουνίν, που είχε γεννηθεί στην επαρχία Μαρ ντελ Πλάτα. [...] Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, που πάντα τη μισούσε, το Μάιο του 1982, στη σκιά του διαμερίσματός του στην οδό Μαϊπού του Μπουένος Άιρες, μου είπε: "Ήταν σπουδαία πουτάνα και σπουδαία πολιτικός. Ήταν ο δαίμονας του κακού. Αλλά είχε τον τρόπο της με τον κόσμο. Γιατί ήταν σαν τον λαουτζίκο. Κι επιπλέον ήταν κυνική, χωρίς ηθική, αποφασισμένη να κρατήσει για τον εαυτό της όλη την εξουσία, χωρίς να δώσει τίποτα σε κανέναν. Ούτε καν στον άντρα της." [...] Με τις φλογερές συγκεντρώσεις και τον άκρατο εθνικιστικό λαϊκισμό της βοήθησε τον Περόν να εδραιώσει το καθεστώς του. Της άρεσαν ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο Φράνκο και ο Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ. Τα πλήθη την αποκαλούσαν Κυρία της Ελπίδας, Πριγκίπισσα των Φτωχών, Προστάτιδα των descamisados. [...] (από τον πρόλογο του Κάρλο Ροσέλα)