...Η γενική εντύπωση μάλλον είναι ότι έχουν αναλυθεί πια όλα όσα αφορούν στις σχέσεις γονιών και παιδιών. Για ποιο λόγο λοιπόν να γραφτεί ένα ακόμα βιβλίο; Αυτό που συνεχώς αντιμετωπίζουμε στη Γραμμή-Σύνδεσμο είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης που έχουν οι γονείς στην αξία της επικοινωνίας με τα παιδιά τους. "Γιατί λέτε εσείς ότι το κάνει αυτό;" μας ρωτούν συχνά οι γονείς... Και μοιάζουν να εκπλήσσονται και να αιφνιδιάζονται από την απάντηση: "Τον έχετε ρωτήσει;" "Το έχεις συζητήσει αυτό με τους γονείς σου;" ρωτάμε εμείς τα παιδιά που μας καλούν προβληματισμένα για κάτι. "Όχι βέβαια..", απαντούν αυτά με φυσικότητα, σαν να είναι αναμενόμενο το γεγονός ότι οι προβληματισμοί τους δεν αφορούν τους γονείς. Τι συμβαίνει λοιπόν; Γονείς και παιδιά έχουν ξεχάσει την τέχνη του διαλόγου ή έχουν χάσει την πίστη τους σε αυτή; Είμαστε όλοι τόσο πια απασχολημένοι που δεν διαθέτουμε χρόνο ο ένας για τον άλλο, ακόμα κι όταν πρόκειται για τα ίδια μας τα παιδιά; Έχουμε τόσο αποπροσανατολιστεί, ώστε να καλύπτουμε τα συναισθηματικά μας κενά με έναν άκρατο καταναλωτισμό, με την εξασφάλιση της "τέλειας" μόρφωσης, με το εξωτερικό "βερνίκι" της πολιτισμένης ανατροφής και της καλλιέργειας, αλλά την ίδια στιγμή τα παιδιά να μεγαλώνουν μόνα; Μήπως διαβάσαμε πολλά βιβλία, μάθαμε τι "πρέπει" να κάνουμε ως γονείς και αναλώσαμε πολλές ώρες κάνοντας κηρύγματα στα παιδιά, αλλά χωρίς να ακούμε αρκετά απ' όσα έχουν αυτά να μας πουν; Παρά το ότι τα παιδιά είναι μάρτυρες της καθημερινότητας μας μέσα στην οικογένεια, γιατί δεν τους απευθύνουμε το λόγο; Εντέλει τα παιδιά έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί τους: να τα ακούσουμε και να τα συντροφέψουμε με τις κουβέντες μας πολύ περισσότερο από τις υλικές φροντίδες που τους παρέχουμε...