Με αφετηρία την παραδοχή ότι, η ερμηνεία του νοήματος της τέχνης ανήκει σ' εκείνους που μπορούν να το εφαρμόσουν στη ζωή τους, κι όχι αποκλειστικά σε μια πνευματική ελίτ ειδικών, η Σούζαν Βρίλαντ ζωγραφίζει με μαεστρία τη ζωή, τα αισθήματα, τα πάθη και τις εμμονές ανθρώπων οι οποίοι, σε όλη τους την ύπαρξη ή σε μια φευγαλέα στιγμή, έζησαν πλάι σε μερικούς από τους μεγάλους εκφραστές του Ιμπρεσιονισμού και του Μετα-Ιμπρεσιονισμού. Σύζυγοι, ερωμένες, παραμάνες, παιδιά, γείτονες, κοινοί άνθρωποι που δεν συναντώνται στα βιβλία της Ιστορίας της Τέχνης, αλλά χωρίς αυτούς ενδεχομένως να μην είχαν γραφεί κεφάλαια ολόκληρα αυτής της Ιστορίας. Από τον Μανέ, τον Μονέ, τον Ρενουάρ, τον Βαν Γκογκ, τον Σεζάν και τον Μοντιλιάνι, η Βρίλαντ περνάει σε άσημους μεν ανθρώπους του παρελθόντος και του παρόντος, ικανούς μολαταύτα να βιώσουν υπαρξιακά το γεγονός της τέχνης.