Πρωταρχικό ερέθισμα της πολιτικής αρθρογραφίας μου είναι η κραυγή - η άρνηση, το πάθος, ο θυμός. Σχολιάζοντας τις "αστυνόμους οργάς" της "Αντιγόνης" του Σοφοκλέους, ο Κορνήλιος Καστοριάδης μιλά για τα "θεσμίζοντα πάθη" - στη ρίζα των θεσμών υπάρχει η προ-λογική βούληση· πίσω από το λόγο ενεδρεύει το πάθος. Αρκεί να χρειαστώ κάτι από μια δημόσια υπηρεσία· να δω τα πανεπιστήμια να καταστρέφονται από ομάδες βανδάλων. πολιτικούς να παραπλανούν ή να ιδεοληπτούν· ηγετικά πρόσωπα να ζημιώνουν με τη συμπεριφορά τους δημόσιες επιχειρήσεις και θεσμούς· ή να ακούω το μισαλλόδοξο λόγο χριστιανών, υποτίθεται, ιερωμένων και εθνικιστών πολιτικών, για να πάρω την πένα. Η κραυγή μου δεν είναι άναρθρη. Πασχίζω να την κάμω λόγο, επιχείρημα, συλλογισμό. Καμιά φορά ίσως υπερβάλλω, πάντοτε όμως επιδιώκω να αναλύω, να αναδεικνύω μοτίβα, να ανατέμνω εννοιολογικά τα κακώς κείμενα. Αν η κραυγή δεν καταστεί έναρθρη, ξεθυμαίνει, δεν γίνεται δύναμη δημιουργίας. Δεν ξέρω πόσο καλά το πετυχαίνω, αλλά να μετασχηματίσω το πάθος μου σε λόγο επιδιώκω σε αυτά τα κείμενα. Διότι, σε τελική ανάλυση, η κραυγή είναι μόνο η αρχή. Ο λόγος είναι δημιουργία.