Η νέα μέθοδος της εκκλησιαστικής μουσικής την οποία επινόησαν οι Τρεις Διδάσκαλοι (1814) θεμελιώθηκε θεωρητικά με το σύγγραμμα του Αρχιμανδρίτου Χρυσάνθου Μαδυτινού, "Θεωρητικόν Μέγα της Μουσικής". Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε το έργο από την έκδοση που επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Πελοπίδης, μαθητής των Τριών Διδασκάλων (Τεργέστη 1832), ενώ παρέμενε άγνωστο στο ευρύ κοινό το μοναδικό, εξ όσων γνωρίζουμε, αυτόγραφο του Χρυσάνθου (Βιβλιοθήκη Δημητσάνας, κώδ. 18, έτος 1816). Η αξία της προκειμένης εκδόσεως έγκειται τόσο στην ιστορικής σημασίας παρουσίαση στο κοινό του ανεκδότου αυτογράφου του Χρυσάνθου (1816) όσο και στον παραλληλισμό του με την έντυπη έκδοση (1832), από τον οποίο εξάγονται πολύτιμα συμπεράσματα για την καλύτερη κατανόηση της εκκλησιαστικής μουσικής.