"Πώς γκρεμοτσακίστηκα τότε; Πώς γλίστρησα; Γιατί δεν πρόσεξα;" Η κακιά ώρα, ο γιος της, η κακιά στιγμή, η κόρη της. "Κουταμάρες· όλες οι ώρες είναι ίδιες· εμείς δεν είμαστε ίδιοι· αλλά τι περιμένεις, όταν περπατάς στον δρόμο και το μυαλό σου βρίσκεται και εδώ και εκεί και αλλού; Με τόση αφηρημάδα, γίνεται να μην πάθεις το κακό;" Αυτό πάντα πίστευε και αυτό πάντα φοβόταν, μέχρι που κάποτε το' παθε και η ίδια, όταν εκείνη τη γρουσούζικη μέρα έπεσε και τσακίστηκε· Πινδάρου κι Αναγνωστοπούλου. [...]