Εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν το σινεμά βρισκόταν στο μαιευτήριο των τεχνών, ζητώντας να γεννηθεί από την κοιλιά της φυσικής (το μετείκασμα, ως διατήρηση της εντύπωσης της κίνησης, μετά από την πάροδο κλασμάτων του δευτερολέπτου), το σχέδιο και το σκίτσο ανέλαβαν ρόλο εμβρυουλκού. Όταν, λίγο αργότερα, ο Ζορζ Μελιές και ο Γουόλτ Ντίσνεϊ κουβαλούσαν το φεγγάρι στη γη ή έδιναν λαλιά στον Μίκι Μάους και στους άλλους ήρωες που τον περιβάλλουν, το σχέδιο (γνωστό ως κινούμενο) και το σκίτσο ήταν εκεί για να δημιουργήσουν ένα από τα πιο παραγωγικά παρακλάδια της έβδομης τέχνης. Σήμερα ακόμη, κάθε φορά που η κινηματογραφική πρωτοπορία ζητάει το μερίδιό της, άλλοτε ως κόμικ, άλλοτε ως πειραματισμός από το τρέχον, σχεδόν χύδην, σελιλόιντ, το σχέδιο και το σκίτσο δανείζουν την τεχνοτροπία τους στους πιονέρους της αισθητικής. Γίνεται ευδιάκριτο, λοιπόν, ότι κάθε σκαπάνη που αναλαμβάνει να οδηγηθεί στα θεμέλια της έβδομης τέχνης μοιραία θα πέφτει πάνω στα σκύρα του σχεδίου και του σκίτσου. Για το λόγο αυτό το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως ελάχιστη αναγνώριση στη συμβολή των σχεδιαστών και των σκιτσογράφων στη διαμόρφωση του κινηματογραφικού τοπίου, δίνει το χώρο του στους διακεκριμένους του είδους Γήση Παπαγεωργίου και Σπύρο Ορνεράκη, προκειμένου να μας δωρίσουν τον τρόπο με τον οποίον πέρασε μπροστά από τα μάτια τους και μέσα από το πενάκι τους ένας αιώνας ελληνικού σινεμά: πάνω σε πρόσωπα και φιγούρες ηθοποιών που όλοι τους γνωρίζουμε, λίγοι όμως τους διαβάσαμε έτσι όπως καθρέφτιζαν τα σώψυχά τους πάνω σε μια φευγαλέα έκφραση προσώπου. Βασίλης Κεχαγιάς, διευθυντής Μουσείου Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης