Στα τέλη του 20ού αιώνα, η Ελλάδα είχε ένα πολύ υψηλό ποσοστό εκτρώσεων, την ίδια στιγμή που το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων ήταν για πολλούς σημάδι εθνικής κρίσης. Ζητώντας να ξεδιαλύνει αυτό το παράδοξο, η Αλεξάνδρα Χαλκιά διαπιστώνει ότι πολλές Ελληνίδες, ενώ θεωρούν "επεμβατικές" τις μεθόδους ελέγχου των γεννήσεων, βλέπουν την έκτρωση ως κάτι το "φυσικό". Κι αυτό παρά την ελληνορθόδοξη άποψη ότι η έκτρωση είναι φόνος και την επίσημη αντίληψη ότι οι γυναίκες καταστρέφουν το σώμα του έθνους αποβάλλοντας μελλοντικούς πολίτες του. Η ανάλυση αυτών των συγκρουόμενων πολιτισμικών πεποιθήσεων δείχνει πώς οι προσωπικές αποφάσεις των γυναικών και η δημόσια ανησυχία για την "υπογεννητικότητα" συνδέονται με εθνικιστικές ιδέες περί φυλής, θρησκείας, ελευθερίας και αντίστασης, πώς ανακινούν κυρίαρχες αναπαραστάσεις γύρω από το έμβρυο, την εθνική ταυτότητα, την αυτενέργεια, τον ερωτισμό και το θείο και πώς εμπλέκονται στην κρίσιμη αναμέτρηση εκσυγχρονισμού και παράδοσης. Η συγγραφέας συνδυάζει διαφωτιστικά ντοκουμέντα της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας και παραδείγματα της αντιμετώπισης που επιφυλάσσουν στο θέμα τα μέσα ενημέρωσης με τα πορίσματα εκτεταμένης επιτόπιας έρευνάς της σε γυναικολογική κλινική και σε κέντρο οικογενειακού προγραμματισμού της Αθήνας. "Το άδειο λίκνο της δημοκρατίας" προτείνει μια πρωτότυπη κριτική της φιλελεύθερης δημοκρατίας, δείχνοντας πώς βασικές παραδοχές της, όπως το αυτόνομο "άτομο" ή η πολιτεία που μένει έξω από την ιδιωτική σφαίρα, προδίδονται όταν το έθνος διαπερνά το ίδιο το σώμα και οι αντιλήψεις του κοινωνικού φύλου και της σεξουαλικότητας περιπλέκουν το μοντέλο εθνικής οικοδόμησης στην ύστερη νεωτερικότητα.