Με το επεισόδιο του Αρισταίου παρεισφρέει μέσα σε ένα κατά τα άλλα "ρεαλιστικό" έργο η μυθοπλασία ως αποτέλεσμα μιας εμφανώς μη ρεαλιστικής οδηγίας: της βουγονίας. Η εκβολή των πραγματιστικών, απτών και λίγο πολύ γνωστών γεωργικών τεχνικών σε μια μυθική, εξωτική και ανεφάρμοστη μέθοδο γενέσεως μελισσών καθιστά τη βουγονία αρχετυπικό γεωργικό θέμα που περικλείει τη ζωή και τον θάνατο, την αναζωογόνηση και τον μαρασμό, το εφήμερο του μόχθου και τη δημιουργική δύναμη της τέχνης, λίγο πολύ όλες τις πτυχές του γεωργικού βίου αλλά και της θεματικής των "Γεωργικών". "Έτσι, το έργο κλείνει με μια ενότητα που ενδιαφέρεται να αποσπάσει τον αναγνώστη από τον ωφελιμισμό του πρακτέου και ερεθιστικά να τον προβληματίσει πάνω σε θεωρητικότερα και ευρύτερα ζητήματα, τα όποια μπορεί να υποβάλλει με εξαιρετική έμφαση ή συμβολική αξία του μύθου. Η έντονη παρουσία ποιητολογικών σχολίων στην περιφέρεια και το εσωτερικό του επυλλίου υποψιάζει τον αναγνώστη για τη διαφορετική φυσιογνωμία της καταληκτικής ιστορίας του ποιήματος, ώστε να τον ερεθίσει να προσέξει την ιδιότυπη άρθρωση διδακτικής ύλης και ποιητικής μυθοπλασίας, διδακτικού λόγου και αιτιολογικής ποίησης. Χάρη στη διαρκή διαλεκτική συνεργεία των παραμέτρων αυτών εύλογα το αίτιον της βουγονίας, το επύλλιο του Αρισταίου, είναι ένα κείμενο πού προβάλλει αρχετυπικές μορφές, οι οποίες μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τόσο τα μείζονα θέματα του διδακτικού ποιήματος όσο και τον ποιητολογικο στοχασμό. [...] (από τα επιλεγόμενα του βιβλίου)