[...] Οι λιγοστές φωτογραφίες από το Νέο Προκόπι της Εύβοιας και από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που άλλες δωρήθηκαν στο ΚΜΣ από πρόσφυγες και άλλες είχαν τραβήξει οι συνεργάτες του Κέντρου, κατά το ταξίδι τους εκεί το 1959, υπάκουσαν στη λογική που υπαγόρευε η πλειοψηφία δηλαδή οι φωτογραφίες του Αλεξιάδη. Υποτάχτηκαν να συνοδεύούν το προσκύνημα στα πάτρια εδάφη (δηλώνεται όμως στη λεζάντα το όνομα του φωτογράφου και η χρονολογία λήψης). [...] Κάθε εικόνα "σημαίνει". Ποιος νους μπορεί ή και προς τι να ορίσει το σημαίνον; Κάθε εικόνα μου αφηγείται μια ιστορία, δίπλα σε πολλές άλλες που θα αφηγηθεί η ίδια φωτογραφία σε άλλους. Σίγουρα θα υπάρχουν τυφλά σημεία στις φωτογραφίες, όπως οι αποσιωπήσεις στις προφορικές συνεντεύξεις. Θέλω όμως να πιστεύω ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται ο πλούτος και η δυναμική του φυλακισμένου χρόνου και χώρου της φωτογραφίας και της συνέντευξης. Σίγουρα υπάρχει πάντα η αθέατη πλευρά του ορατού, αυτήν που αισθάνεται ο Τουρκοκρητικός Εκμέλ Μολλά, όταν το 1950 επισκέπτεται την Κρήτη και προσπαθεί να την περιγράψει στο βιβλίο του. Αυτήν την αθέατη σε μας πλευρά του ορατού βλέπει και αισθάνεται μόνο ο Στάθης Αλεξιάδης, ο Χατζη-Μουσά και οι άλλοι "εσμερίδες" Τούρκοι, όταν αγκαλιασμένοι ποζάρουν και μας κάνουν να ονειρευτούμε τη συναδέλφωση και την προκοπή... Ευαγγελία Μπαλτά Πάσχα του 2004