[...] Είναι ίσως πιο ακριβές ότι η πόλη γίνεται ο ξενιστής της δράσης των graffiti writers όπως ο b. Τα b. logos "τσιμπολογούν" την αδράνεια, τα νεκρά κύτταρά της, όπως εκείνα τα μικρά, εν πρώτοις αόρατα, ψαράκια στον όγκο των θαλασσινών θηλαστικών. Συμβάλλουν, δέσμια μιας ισορροπίας αλλόκοτης, στην εξυγίανση του οργανισμού στον οποίο προσκολλώνται. Ο δημιουργός τους, κατά κόσμον αρχιτέκτων, κατασκευάζει όπως φαίνεται στους δρόμους και τις κόχες της πόλης ένα τυχαίο κιτρινόμαυρο storyboard και έτσι συμμετέχει, μαζί με άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες, σε μια διαδικασία εκδήλωσης ενδιαφέροντος για την "ανθρώπινη καταστροφή" ή το ανθρώπινο είδος. Δεν ανήκουν σε μια γενιά και δεν διακρίνονται ως μια σχολή. Τα έργα τους όμως δημιουργούν έναν σημαντικού μεγέθους αστερισμό από microcorporations. Νάντια Αργυροπούλου [...] Ο b. μοιάζει να διεκδικεί χαλαρά το διαφεύγον νόημα της μητροπολιτικής υλικότητας, την αίσθηση της φυσικής επαφής με την πόλη και τις μυστηριώδεις περιοχές της. Διευκρινίζω ότι χάνομαι στην πόλη σήμερα σημαίνει κατασκοπεύω. Βλέπω, δηλαδή, την πόλη στις αθέατες πλευρές της, εκεί που δεν με περιμένουν. Προσέξτε πως το διατύπωσε ο Walter Benjamin στην τρίτη, κιόλας, δεκαετία του 20ου αιώνα: "Το να μη ξέρεις να προσανατολιστείς σε μια πόλη δε σημαίνει πολλά πράγματα. Το να χαθείς σε μια πόλη, όπως χάνεσαι στο δάσος, είναι κάτι που χρειάζεται εξάσκηση". Δεν είναι τυχαία ότι γι' αυτή τη νεότερη γενιά των "ντετέκτιβ του χώρου" κάθε ερμηνεία γεννιέται περισσότερο από την ανακάλυψη μιας τυχαίας ένδειξης, μιας φιγούρας, μιας πτύχωσης, ενός ίχνους. [...] Γιώργος Τζιρτζιλάκης