Ο νεαρός ήρωας του βιβλίου αποχαιρετά το κολέγιο με την απόφαση να "ξεμάθει" το γρηγορότερο όλα τα ρουτινιέρικα διδάγματα της παιδείας του και της ανατροφής του. Αρνιέται το μεσοαστικό του περίγυρο και προσπαθεί να ζήσει μια ζωή απαλλαγμένη απ' τα συμβατικά κοινωνικά καλούπια. Όμως σε κάθε του βήμα ορθώνονται -γελοία αλλά και γεμάτα κακεντρέχεια- τα φαντάσματα που θέλησε ν' αποφύγει και τον πολιορκούν στενά τόσο απέξω, όσο κι από μέσα, αφού τα κουβαλάει ο ίδιος στην ψυχή του. Ως που να τον οδηγήσουν στην πικρή ειρωνική κατάληξη όπου ο μεγάλος έρωτας της ζωής του καταντάει δύναμη τυραννική που τον βουλιάζει σ' ένα χρυσοφόρο τέλμα. Ο συγγραφέας παρακολουθεί την πορεία του ήρωά του μ' ένα συγκαταβατικό χαμόγελο που γίνεται συχνά σαρκασμός ανεπιφύλακτος. Μεγεθύνει θελημένα τις καταστάσεις πετυχαίνοντας έτσι μια λεπτότατη αλλά εξαιρετικά εύστοχη σάτιρα. Ταυτόχρονα μας δίνει μια πολύ ρεαλιστική εικόνα της "άζωης" ζωής στη γκριζωπή αγγλική επαρχία του '50· η εικόνα που μας δίνει είναι γνώριμη από το εγγλέζικο σινεμά της περασμένης δεκαετίας στις έξοχες δημιουργίες του, όπως το "Μπίλλυ ο ψεύτης" ή το "Σάββατο βράδυ... Κυριακή πρωί".