Κι όμως... O καιρός περνούσε. Στην απόμερη γειτονιά οι επισκέψεις του γιατρού και του βοηθού του ήταν ανελλιπείς. Η πορεία του τραύματος στο πόδι του κοριτσιού παρά πάνω από ικανοποιητική. Το χαμόγελο είχε πια ανθίσει στο μικρό παιδικό προσωπάκι. Τώρα μπορούσε να παίξει άνετα. Να τρέξει, να χαρεί, να διασκεδάσει με τ' άλλα παιδιά της ηλικίας της που χαίρονταν και κείνα την ανέμελη συντροφούλα της. Ύστερα από επισκέψεις είκοσι πέντε ημερών περίπου, είχε γίνει πια τελείως καλά. Και όλες οι αλλαγές είχαν πραγματοποιηθεί στα σκαλοπάτια. Δεν ζήτησε ο γιατρός να μπει μέσα στο σπίτι. Δεν το θεώρησε απαραίτητο. Δεν θέλησε ν' ανησυχήσει την ελληνική οικογενειακή εστία. Ήταν ένας "ξένος", ένας "κατακτητής", ένας "μισητός" αλλά, και ένας άνθρωπος με λεπτά κι ευγενικά αισθήματα.