"Καλοκαίρι του 1981. Με φίλους κολυμπούσαμε στο λιμανάκι, κοντά σε βραχάκια της Βάρκιζας. Σε μια στιγμή, ένας φίλος μου λέει: "Βλέπεις αυτόν που κολυμπάει κοντά σου; Είναι ο Οδυσσέας Ελύτης." Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Πάντα ήθελα να γνωρίσω τον ποιητή, ιδιαίτερα μάλιστα μετά τη βράβευση του με το Νobel. Ήταν όμως μονήρης και... δυσεύρετος κι εγώ έλλειπα πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Δεν χάνω την ευκαιρία, τον πλησιάζω μέσα στη θάλασσα και του λέω: "Από χρονιά φιλοδοξούσα να γνωρίσω τον ποιητή του Αιγαίου, όχι όμως και μέσα στο Αιγαίο!" Χαμογέλασε κι ύστερα ανταλλάξαμε στην ακροθαλασσιά λίγες κουβέντες για την διπλωματική μου οδύσσεια και τις λογοτεχνικές μου ανησυχίες. Αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας που εξελίχτηκε γρήγορα σε φιλία..." "Τα πρώτα χρονιά της δεκαετίας του '80 περνούσε αρκετές μέρες στη Βάρκιζα. Χαιρόταν τις μόνιμες αγάπες του, το καλοκαίρι, τη θάλασσα, τον ήλιο, την απλή ζωή, την ησυχία που του επέτρεπε να γράφει και να ζωγραφίζει. Κι' εμείς χαιρόμαστε την διακριτική παρουσία του, ένα συνδυασμό ευγένειας και φιλίας. Η απλή συμπεριφορά του δεν μας άφηνε να σαστίσουμε μπροστά στο δέος της παγκόσμιας επιτυχίας του. Ήταν ο αγαπητός μας Οδυσσέας, απλός και ανθρώπινος..."