Η επέμβαση από τα μέσα του 14ου αιώνα των Πολωνών και Λιθουανών φεουδαρχών στα ουκρανικά εδάφη συνοδεύτηκε από θρησκευτική και πολιτιστική καταπίεση του ουκρανικού λαού. Η επιβολή της λατινικής γλώσσας και του Ρωμαιοκαθολικισμού στη δυτική Ουκρανία, σε συνδυασμό με την οικονομική εκμετάλλευση και την σκληρή κοινωνική υποδούλωση, απετέλεσαν σοβαρούς κινδύνους για τη διατήρηση του ελληνικού χαρακτήρα της παιδείας και για την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των ελληνοπαίδων της Ουκρανίας που απειλήθηκε με εκλατινισμό. Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει ακριβώς τους ηρωικούς αγώνες των Ελλήνων της Ουκρανίας (μεταναστών, εμπόρων, λογίων και παιδαγωγών) για να διατηρήσουν μέσω της παιδείας την εθνική και πολιτιστική τους ταυτότητα και την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία τους σε μια περίοδο που η λατινική παιδεία και το κίνημα της Ουνίας θριάμβευαν στην ανατολική Ευρώπη. Βασισμένο σε ανέκδοτο υλικό, το οποίο ο συγγραφέας μελέτησε στα κρατικά ιστορικά αρχεία των πόλεων Λβοβ και Κιέβου, παρουσιάζει τις εκπαιδευτικές δομές της Ουκρανίας την παραπάνω περίοδο δίνοντας έμφαση στα σχολεία, στα οποία κυρίως σπούδασαν ή δίδαξαν οι Έλληνες, δηλαδή τα Ουκρανικά Ορθόδοξα Εθνικά Σχολεία και τα Σχολεία των Αδελφοτήτων. Παράλληλα καταδεικνύει την αδιάλειπτη συνέχεια της παιδείας των Ελλήνων της Ουκρανίας από τη βυζαντινή περίοδο μέχρι και την ίδρυση της Ακαδημίας Μογγίλα του Κιέβου, τον ελληνικό -εκκλησιαστικό σλαβονικό χαρακτήρα της ουκρανικής παιδείας όλη την παραπάνω περίοδο και τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν οι Έλληνες και η παιδεία τους στην απελευθέρωση του ουκρανικού έθνους από τον πολωνολιθουανικό ζυγό.