Από την εποχή της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση, ο Ιωσήφ Στάλιν δεν απαλλάχτηκε ποτέ από το σύνδρομο Χίτλερ. Γι' αυτό και αμφισβήτησε έντονα την είδηση για την αυτοκτονία του Γερμανού δικτάτορα, δίνοντας εντολή στα τέλη του 1945 στο Λαϊκό Επιτροπάτο Εσωτερικών Υποθέσεων (ΝΚWD) να αποδείξει το θάνατο του Χίτλερ. Για τη διεξαγωγή της "Επιχείρησης-Μύθος" -αυτό ήταν το συνθηματικό όνομα της επιχείρησης- σχηματίστηκε μια ομάδα εργασίας από υψηλόβαθμους αξιωματικούς που αναζήτησαν στα στρατόπεδα συνεργάτες του δικτάτορα, τους οποίους υπέβαλαν σε εξαντλητικές ανακρίσεις. Η βάση για την τελική αναφορά των 413 δακτυλογραφημένων σελίδων που έλαβε το 1949 ο Στάλιν ήταν οι καταθέσεις δύο πολύ στενών συνεργατών του Χίτλερ, του Χάιντς Λίνγκε και του Ότο Γκίνσε. Καθώς το υλικό αυτό έδινε μια εκδοχή της ιστορίας του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου διαφορετική από τις απαιτήσεις της επίσημης κομματικής προπαγάνδας, ο φάκελος παρέμεινε κλειστός. Μόλις το 1991, με το άνοιγμα των αρχείων του Κόμματος, δόθηκε η δυνατότητα σε ξένους ιστορικούς να αποκτήσουν πρόσβαση στα αρχεία του ΚΚΣΕ. Το "Βιβλίο Χίτλερ", όπως ονομάστηκε ο φάκελος με το Νούμερο 462α που ανακάλυψαν πριν από λίγα χρόνια στο ρωσικό Αρχείο Γενικών Υποθέσεων οι ιστορικοί Ματίας Ουλ και Χένρικ Έμπερλε αποτελεί ένα σπάνιο ντοκουμέντο: όχι μόνο περιέχει άγνωστα στοιχεία για την πολιτική του Χίτλερ, τις πολεμικές επιχειρήσεις στο γερμανοσοβιετικό μέτωπο και για την πτώση του Γ΄ Ράιχ, αλλά αποτυπώνει με εντυπωσιακό τρόπο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον Χίτλερ και στον Στάλιν, μια διαπάλη-κλειδί για την κατανόηση της Ιστορίας του 20ού αιώνα.