Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ είναι μια ειρωνική αναδρομή στην περίοδο της λογοτεχνικής μαθητείας του αφηγητή στο Παρίσι της δεκαετίας του '60. Θέλοντας να μιμηθεί τον Χέμινγουέϊ, που έγραψε εκεί την Κινητή γιορτή όντας "πολύ φτωχός αλλά και πολύ δυστυχής". Προκύπτει το εξαιρετικό πορτρέτο ενός νέου που θέλει να ξεφύγει από τη μετριότητα και κάνει το ντεμπούτο του στη ζωή, θαμπωμένος όχι μόνο από την ομορφιά της πόλης, αλλά και σπό τη μυθολογία που αυτή σέρνει πίσω της.