Μια από τις πιο ελκυστικές περιοχές της νεοελληνικής μας ιστορίας είναι το μεταίχμιο του 18ου προς το 19ο αιώνα. Σ' αυτή την περίοδο αποκρυσταλλώνονται και παγιοποιούνται οι ανακατατάξεις επαναστατικού χαρακτήρα που πραγματώνονται τις δυο τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα στον ελληνικό χώρο, οι οποίες στη μεν πολιτική και κοινωνική μας ιστορία επισημαίνονται με τα ευρήματα μιας επίμονης πλέον επιδίωξης της ανεξαρτησίας του έθνους, μετά την σταθερή σύμπυξη των καθοριστικών εκείνων στοιχείων που στοιχειοθετούν την νεοελληνική εθνότητα -χώρος, κοινή εθνική συνείδηση, κοινός πολιτισμός, κοινή οικονομία- με το τεράστιο πνευματικό - δημοκρατικό κίνημα του νεοελληνικού διαφωτισμού και, στην οικονομική οργάνωση, με το ορόσημο εκείνο που ονομάζουμε αυγή του νεοελληνικού καπιταλισμού και που χαρακτηρίζεται από μια ραγδαία ανάπτυξη του εσωτερικού και εξωτερικού εμπορίου και την επιτάχυνση της βιοτεχνικής παραγωγής για χάρη μιας πλατύτερης αγοράς, που εκτείνεται ως τις δυτικές ακτές της Μεσογείου, την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και -βεβαίως- την αρχαιότερη περιοχή δραστηριότητας του ελληνικού εμπορίου, τη Μαύρη θάλασσα και τις ανατολικές ακτές της Μεσογείου. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)