Στην ιστορία του ευρωπαϊκού περιηγητισμού και δη σ' εκείνη που κατά άμεσο ή έμμεσο τρόπο έχει ως "αντικείμενο" τις "ελληνικές χώρες" και την κυρίως Ελλάδα, ξεχωριστή θέση κατέχει ο Γάλλος Φραγκίσκος Πουκεβίλ (1770-1838), ένας άνθρωπος που βρέθηκε και κινήθηκε στα ελληνικά εδάφη, όχι από "φιλελληνικό τυχοδιωκτισμό", αλλά από πραγματικό ερωτικό πάθος προς τους ανθρώπους αυτούς, τους νεο-Έλληνες, που πρωτογνώρισε στην Τρίπολη του Μοριά, όταν τον φυλάκισαν εκεί οι Τούρκοι, στους οποίους τον είχαν παραδώσει Αλγερινοί πειρατές. Μετέσχε ως γιατρός σε επιστημονική αποστολή, η οποία παρακολούθησε την εκστρατεία του μεγάλου Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, και κατά την επιστροφή του στη Γαλλία συνελήφθη από Αγλερινούς πειρατές, οι οποίοι τον αιχμαλώτισαν και στη συνέχεια παρέδωσαν στον βαλή του Μοριά, Μουσταφά πασά, στου οποίου την αυλή επί δέκα μήνες προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες. Αργότερα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και φυλακίστηκε για τρία χρόνια (1798-1801), διάστημα κατά το οποίο έμαθε τη νέα ελληνική γλώσσα, σπουδάζοντας στη συνέχεια τα νεοελληνικά ήθη και τα έθιμα της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. [...] Ο Φραγκίσκος Πουκεβίλ (Francois - Charles - Hughes - Laurent Pouqueville) είχε κάτι από τους αρχαίους Έλληνες ιστορικούς και γεωγράφους - περιηγητές, όπως ο Ηρόδοτος και ο Στράβωνας, γι' αυτό και κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού του κατέγραφε "φωτογράφιζε" λεπτομέρειες τεκταινομένων στην Ελλάδα που οι αισθήσεις και η λογική του συνελάμβαναν, συσχετίζοντας όλο αυτό το πλούσιο υλικό με το ένδοξο παρελθόν. Όμως, η διερευνητική του ματιά εισχωρούσε σε κοινωνιολογικές και πολιτικές διεργασίες, τις οποίες ψύχραιμα ανέλυε μετά από προσεχτική μελέτη, για να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)