Υπάρχει μια θανάσιμη γνώση για τη ζωή, εκ γενετής καταστροφική, την οποία επικαλούνται και συγχρόνως απορρίπτουν τα δοκίμια αυτού του βιβλίου. Τούτο σημαίνει ότι αυτά αναπτύσσονται ως αλληλουχία από αμφιταλαντεύσεις, ως εικονογράφηση μιας εσωτερικής σύγκρουσης. Εάν ο συγγραφέας, μεταξύ του είναι και του ειδέναι, επιλέγει εν τέλει το πρώτο, το κάνει επειδή έχει ασκηθεί να σκέφτεται εναντίον του εαυτού του, εναντίον των βεβαιοτήτων του· άλλη μια εσωτερική αντιπαλότητα, την οποία έχει, αυτήν τη φορά, εγκαταστήσει στην πιο μύχια περιοχή του. Διότι, όποιος έχει διαγνώσει κάποιες αποπνικτικές αλήθειες, όπως συμβαίνει με τον Σιοράν, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει, είναι να τις απαρνηθεί, και, αφού το επιτύχει, να εξεγερθεί εναντίον της ίδιας τους της γνώσης. Ο "Πειρασμός του υπάρχειν" είναι διαμαρτυρία κατά της νηφαλιότητας, παθιασμένη απολογία του ψεύδους, επιστροφή σε κάποιες σωτήριες μυθοπλασίες.