Η επτανησιακή ιστοριογραφία του δέκατου ένατου αιώνα γνώρισε κορυφώσεις που υπήρξαν ο καρπός μιας ορισμένης ιστορικής συγκυρίας. Όπως όλες οι εκδηλώσεις του επτανησιακού πολιτισμού, η ιστοριογραφική παραγωγή αποτέλεσε προϊόν αφενός της επί αιώνες όχι μόνο αδιάλειπτης αλλά κυρίως οργανικής σχέσης με τη Δυτική Ευρώπη και αφετέρου των συγκλονισμών που συνεπήραν τις τοπικές κοινωνίες και τον ευρύτερο ελληνικό χώρο μετά τη Γαλλική επανάσταση. Τα νέα ρεύματα και οι ορμητικές ιδέες της εποχής αποτυπώθηκαν με ενάργεια στο έργο πολλών τοπικών ιστοριογράφων, με πλέον ανάγλυφη περίπτωση αυτήν του Ερμάννου Λούντζη (1806-1868). [...] Τα ιστοριογραφικά έργα του Ερμάννου, εξαιτίας μιας παρεξηγημένης τοπικότητας αλλά και εξαιτίας του γλωσσικού φράγματος, αναμένουν ακόμη τον συγχρονισμό τους, αναμένουν ακόμη τη δυνατότητα συμμετοχής τους στον ιστοριογραφικό διάλογο. Ως εκ τούτου, είναι ευπρόσδεκτη η πρωτοβουλία του Νίκια Λούντζη να μεταφέρει στην ελληνική γλώσσα και να διαφωτίσει με πλούσιο υπομνηματισμό τα δύο αυτά δοκίμια, καρπό του στοχασμού και των προβληματισμών των ύστερων χρόνων της ζωής του Ερμάννου Λούντζη. [...] Δημήτρης Αρβανιτάκης, Μουσείο Μπενάκη.