Ο ήλιος να κολυμπά στη θάλασσα, τα νερά γίνονται χρυσαφένια και τα ψάρια λούζονται την απέραντη ελευθερία τους. Κι εγώ νοερά να προσπαθώ να ξεφύγω από τη φυλακή μου, μια φυλακή που μου είχαν επιβάλει, χωρίς να ξέρω το γιατί. Έτσι ευχόμουν να ήμουν ψάρι... να γλιστρούσα τώρα, τούτη τη στιγμή και να έφευγα. Έτσι, θα άφηνα πίσω μου ό,τι με τυραννούσε. Εκεί, λοιπόν, ξαπλωμένη στην παραλία αγαλλίαζα και ξεδίπλωνα τα όνειρά μου. Και ήταν τόσο όμορφα όλα αυτά που ονειρευόμουν... Πόσες μάχες, άραγε, μπορεί να δώσει με τους δαίμονες του ένας άνθρωπος για να κρατηθεί ζωντανός και όρθιος; Τι μπορεί να βοηθήσει μια τρυφερή παιδική ψυχή που βιώνει την αδιαφορία και την προδοσία για να βγει απ' το σκοτάδι στο φως; Πόσο χρόνο και δύναμη χρειάζεται ν' αφήσει πίσω τα φαντάσματα, να προχωρήσει, να συγχωρήσει, να μη χάσει ότι πιο όμορφο ανακαλύπτει; ...Υπάρχει, τελικά, ο από μηχανής Θεός;