"Οι "Στιγμές Ι" είχαν ευτυχή πορεία. Η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε σχετικά γρήγορα και είχα από πολλούς/πολλές, γνωστούς και άγνωστους, φιλικές κρίσεις, συγκινητικές εκδηλώσεις, που μου πρόσφεραν μεγάλη χαρά. Όλους όσους βρήκαν κάποιο ενδιαφέρον και αφιέρωσαν λίγο από το χρόνο τους για να διαβάσουν το ταπεινό πόνημά μου και να στοχαστούν, τους ευχαριστώ βαθιά. Οι "Στιγμές" στάθηκαν το μέσο για να στηθούν γέφυρες ανάμεσα σε λησμονημένες φιλίες, να ζεσταθούν παλιοί δεσμοί και να ζωντανέψουν μνήμες από ανταμώματα, κοινές εμπειρίες, όνειρα και ελπίδες, όλα αυτά που ύφαναν έναν ανεπανάληπτο ιστό αλληλεγγύης και ανθρωπιάς." (Λεωνίδας Κύρκος) Στις "Στιγμές ΙΙ" κυριαρχούν, όπως και στο προηγούμενο βιβλίο, προσωπικές στιγμές από την πλούσια πολιτική σταδιοδρομία του Λεωνίδα Κύρκου: Η περιπετειώδης επιστροφή από την Κίνα το 1959, οι δυσκολίες κατανόησης της ζωής των αγροτών, ο έπαινος του Αμερικανού πρεσβευτή για το "εξαίσιο show" του, οι εκδηλώσεις συμπάθειας της φτωχής ηλικιωμένης από την Αιτωλοακαρνανία, που ταυτόχρονα φοβάται ότι "οι κομμουνιστές θα της πάρουν την κατσίκα της". Υπάρχουν βέβαια και άλλα πρόσωπα· ο Γερμανός αντιφασίστας στρατιώτης που προσχώρησε στους αντάρτες, ο σοφός παιδαγωγός που ανεβαίνει στο βουνό για να ενταχθεί στην ΠΕΕΑ, ο μπαρμπα-Μιχάλης Κύρκος που αφηγείται ευτράπελα περιστατικά του Μεσοπολέμου, ο παλαίμαχος κομμουνιστής που επιστρέφει από τη Μακρόνησο και τη συστήνει ως "τόπο θεραπείας". Από την άλλη πλευρά ξεχωρίζουν οι πολιτικές προτάσεις για τα εκάστοτε φλέγοντα ζητήματα: Η αποφυγή της απειλούμενης δικτατορίας, η ανασυγκρότηση του έθνους μετά τη χούντα, η ανάγκη χάραξης ενός διαφορετικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, η υποχρέωση απεμπλοκής από διπλωματικά αδιέξοδα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, όπως το Μακεδονικό. Οι ιστορίες αυτές μοιάζουν στους καιρούς που τις δημιούργησαν: χρόνια έντονης πολιτικής διαμάχης, αναζητήσεων, ελπίδων και διαψεύσεων, ιδεολογικών μαχών που αποτυπώνονταν και στο καθημερινό επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων. Η ανθρωπιά και η αισιόδοξη πίστη στις δυνατότητες των πολιτών αυτής της χώρας να υπερβούν τις χρόνιες αδυναμίες του πολιτικού συστήματος δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον Λεωνίδα Κύρκο.