Σε μια κατάσταση μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου, μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, ένας άντρας βρίσκεται ένα μεσημέρι του Ιούλη στην έρημη Λισαβόνα να προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που ο ίδιος τα βιώνει ως ανοιχτές πληγές. Η παραίσθηση, το ταξίδι, το όνειρο διαρκούν δώδεκα ώρες, μέχρι τα μεσάνυχτα, την ώρα πού βγαίνουν τα φαντάσματα. Σε αυτές τις δώδεκα ώρες χωράνε και διαστέλλονται οι χρόνοι μιας ολόκληρης ζωής: παρελθόν και παρόν μπερδεύονται, ζωντανοί και νεκροί συναντιούνται στα ίδια μέρη, και η πλοκή ακολουθεί τους σκοτεινούς δρόμους του Ασυνείδητου. Με το "Ρέκβιεμ" αυτό ο Αντόνιο Ταμπούκι όχι μόνο κλείνει τους λογαριασμούς του με τα φαντάσματα που σημάδεψαν τη ζωή του ως συγγραφέα, αλλά και γράφει ένα βιβλίο που αποτελεί φόρο τιμής στον Πεσσόα και στην Πορτογαλία, τη χώρα που τον υιοθέτησε και υιοθετήθηκε από αυτόν. Πάνω απ' όλα, όμως, το "Ρέκβιεμ" αυτό είναι μια εξαιρετική άσκηση ύφους, μια "σονάτα" που έχει τις ρίζες της στη μουσική του δρόμου απορρίπτοντας τη μεγαλοπρέπεια και τον στόμφο των καθεδρικών ναών. Το "Ρέκβιεμ" παρουσιάζεται εδώ σε νέα μετάφραση, και με ένα ανέκδοτο κείμενο του συγγραφέα για το πώς και γιατί γράφτηκε το βιβλίο αυτό που κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στη βιβλιογραφία του.