Συχνά ανησυχούσα πώς θα τα κατάφερνα με την ξένη γλώσσα ή πώς θα μπορούσα να περιγράψω την αρχιτεκτονική, επειδή είχα περιορισμένες γνώσεις πάνω σε αυτό το θέμα. Αλλά καθώς καθόμουν πάνω στις ζεστές πέτρες, ένα ηλιόλουστο απόγευμα, και καθώς ατένιζα τον χώρο μέσα σ' αυτήν την ακινησία, συνειδητοποίησα με λύπη μου, ότι τελικά αυτή ήταν η εμπειρία που δε θα μπορούσα να περιγράψω. Μέσα σου, στην καρδιά σου, ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να πεις "θα ξαναέρθω εδώ", ούτε χρειάζεται να πάρεις μαζί σου λουλούδια ή πέτρες για να θυμάσαι το μέρος. Απλά πρέπει να χαρείς την στιγμή που είσαι εκεί, ακριβώς όπως είναι. Εκείνη την στιγμή νιώθεις μπερδεμένος και βαθιά συγκινημένος.