Οι δοκιμές του έργου ετούτου οριοθετούν το πεδίο όπου μία τύχη αγαθή με έταξε ν' αθλήσω το πνεύμα μου. Εδοκίμασα τους καρπούς της αθλήσεως αυτής στο επίπεδο της γνώσης (αναλυτικής a priori και συνθετικής a posteriori με την Καντιανή έννοια) ως αποκάλυψη της αποστολής της ψυχής μου με μία Πλατωνική σύλληψη. Στα κείμενα αυτά συνδυάζεται η Πλατωνική στην αφετηρία της ιδεαλιστικής Γερμανικής προσέγγισης στον κόσμο, στην ζωή και στην αλήθεια, με τον Αριστοτελικό στην φύση του Αγγλοσαξωνικού εμπειρισμού, όπως οι προσεγγίσεις αυτές εκδηλώνονται στο πνεύμα μου ως αίτημα της μορφής. Ο Αριστοτέλης βέβαια δεν είχε υποστηρίξει ότι η ίδια η μορφή υπόκειται στην αδάμαστη τελεολογία μίας εντελέχειας, ούτε και ο Πλάτων -όπως φαίνεται- το είχε υπαινιχθεί. Αντίθετα η τοποθέτηση του προβλήματος της μορφής σε μια διεργασία αυτού του είδους προβάλλει ως αίτημα εναγώνιο του δρώντος Λόγου. Στα κείμενα του Β΄τόμου, η πολιτική πλευρά του κοινωνικού γίγνεσθαι προβάλλει ως όρος των επιλογών, παιδαγωγικά και ηθικά κρίσιμος, στον βαθμό που οι ίδιες αναφέρονται στην προαγωγή του ειδέναι, στην αγωγή των πολιτών και στην ερμηνεία του αξιολογικού συστήματος. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)