Ενώ οι ζημίες από την διεθνή πιστωτική κρίση είναι εκτεταμένες και άνευ προηγουμένου, τα κέρδη εξ αυτής είναι δύσκολο να εντοπισθούν, με τον κανόνα του παιγνίου μηδενικού αποτελέσματος στην χρηματοοικονομική, όπου τα χασίματα του ενός συναλλασσομένου αποτελούν ωφέλεια του άλλου. Η απάτη της καταρρεύσεως του διεθνούς τραπεζοασφαλιστικού συστήματος είναι κατά το μάλλον ή ήττον ήδη γνωστή. Η χαλάρωση των πιστωτικών κανόνων, η παροχή στεγαστικών δανείων εις δικαιούχους μειωμένης αξιοπιστίας, η τιτλοποίηση εν συνεχεία του επισφαλούς χρέους και η διάθεσή του στην πιστωτική αγορά μέσω περιπλόκων πιστωτικών εργαλείων, αποκληθέντων εν συνεχεία ως τοξικών, προκάλεσε κατάρρευση της εμπιστοσύνης των επενδυτών. Όταν το 2006 άρχισαν να ανέρχονται τα επιτόκια, κατέστη αδύνατος η αποπληρωμή των τοξικών παραγώγων. Τα σωστικά μέσα απεδείχθησαν "πολύ λίγα και πολύ αργά" για να σώσουν τις επενδυτικές τράπεζες. Εν συνεχεία τα χρηματιστήρια κατέρρευσαν! Αυτό που δεν απεκαλύφθη εισέτι είναι ποίος προεκάλεσε την πιστωτική κατάρρευση, εάν ήταν εξ αμελείας ή εκ δόλου και ποίοι ωφελήθησαν όταν την απληστία της αγοράς για ακόμη ψηλότερες αποδόσεις διεδέχθη ο φόβος του κραχ.