Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα (1892-1941) συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Η ζωή και το έργο της είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Η μοίρα της υπήρξε από τις πιο τραγικές: Οκτωβριανή Επανάσταση, μακρά εξορία (στην Πράγα αρχικά και κατόπιν στη Γαλλία), μια κόρη νεκρή από την πείνα και μια άλλη στο γκουλάγκ, εχθρότητα εκ μέρους των Ρώσων εμιγκρέδων και αδιαφορία των παρισινών λογοτεχνικών κύκλων, παθιασμένη αλληλογραφία με τον Παστερνάκ και τον Ρίλκε, αφοσίωση στον άντρα της και πολλοί χιμαιρικοί έρωτες, αναγκαστική επιστροφή στη Σοβιετική Ένωση και απεγνωσμένες εκκλήσεις στον Μπέρια και τον Στάλιν, αυτοκτονία. Σε όλη τη διάρκεια αυτού του πολυτάραχου βίου η Τσβετάγιεβα, αυτή η άπιστη, δεν σταματάει να εξομολογείται. Εξομολογείται μέσα από τις επιστολές της που απευθύνει άλλοτε σε πολύ στενούς φίλους, άλλοτε σε αγνώστους. Συνεχίζει το μονόλογο της μέσα από τα μηνύματα που κλείνει στα τετράδια της. Γεμίζει ακόμη πολλά σημειωματάρια με λακωνικές σημειώσεις με τις σκέψεις της και τα συναισθήματα της. Οι εξομολογήσεις αυτές παρέμειναν άγνωστες στο κοινό. Ο ξαφνικός θάνατός της δεν της επέτρεψε να τις συνθέσει σε ένα βιβλίο. Το έργο αυτό ανέλαβε, με άκρα προσοχή και συγκίνηση, ο ΤσβετάνΤοντόροφ: αφού διάβασε στα ρωσικά χιλιάδες σελίδες προσωπικών και εξομολογητικών κειμένων της, συγκρότησε την αυτοβιογραφία της, στην οποία παρακολουθούμε μέρα με τη μέρα την τραγική ζωή αυτής της ιδιοφυούς γυναίκας.