Κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή στη σχετική διαχρονικότητα και στων γενεών τη σκυταλοδρομία. Αρκεί του παρελθόντος οι δραστηριότητες να εκπέμπουν πνευματική ουσία και λαϊκή αυθεντικότητα. "Η Σκάλα του Μιλάνου" έκλεισε πανηγυρικά αλλά και τραγικά το βιβλίο της ιστορίας της. Τον λόγο τώρα έχουν οι χιλιάδες φίλοι της και οι αμέτρητοι ανά τον κόσμο χαροκόποι. Γιατί δεν μπορεί να λησμονηθεί η μελωδική ευωχία τουλάχιστον 120 χρόνων στο γραφικό ταβερνάκι. Όχι μόνο από μας, που εκεί περάσαμε αλησμόνητες στιγμές. Στις σελίδες της, στα μελωδικά της καλούδια και οι επόμενοι θα βρίσκουν, εκτός από την γαλήνη της αυθεντικότητας, και τα σπέρματα του καινούριου έργου. Το ανά χείρας βιβλίο είναι η "κινηματογραφική" ταινία της βολιώτικης "Σκάλας του Μιλάνου". Οι ακριβές μελωδικές της στιγμές. Τα έργα του καημού, του μερακιού η έμπνευση, το βάλσαμο της ψυχαγωγίας (η αρχαία ζωοποιός έννοια: αγωγή ψυχής) όχι μόνο δεν ξεχνιούνται, αλλά και γονιμοποιούν τις άνυδρες εποχές. Σαν τη δική μας, καλή ώρα. Ύστερα, όμως, από κάθε γαλήνη, έρχεται η θύελλα της δημιουργίας!