Η αλληλοπάθεια, το φαινόμενο στο οποίο στηρίζεται η ισορροπία της βιοι-κοινότητας των μικρό και μακροοικοσυστημάτων, φαίνεται πως θα διαδραματίσει στο μέλλον βασικό ρόλο στην παραπέρα ανάπτυξη της αειφορικής γεωργίας. Αυτή και μόνο η αναγνώριση επιβάλλει τη βαθειά μελέτη του φαινόμενου, ώστε να έρθει στο φως της δημοσιότητας και στη συνέχεια στο πεδίο άσκησης του αγρο-διατροφικού αυτού συστήματος όλη η τεχνογνωσία. Η μελέτη αυτή θα βοηθήσει τα μέγιστα την επιχειρηματολογία υποστήριξης των πρακτικών της παραδοσιακής γεωργίας, που κινδυνεύουν σήμερα να απομονωθούν από τη συμβατική γεωργία, παρόλο που θεωρούνται αποτέλεσμα μακροχρόνιας εμπειρίας που προκύπτει από τη στενή επαφή του καλλιεργητή με τη φύση. Ακόμα θα συνδράμει στην ανάδειξη της σημασίας της αμειψισποράς στην αντιμετώπιση των φαινόμενων της αυτοτοξικότητας, της συντροφικότητας και της κόπωσης των καλλιεργούμενων εδαφών. Ιδιαίτερα όμως θα ωφεληθεί με την παρασκευή φυσικών φυτοπροστατευτικών προϊόντων αποικοδομήσιμων στο φυσικό περιβάλλον η επιστήμη της οικολογικής φυτοπροστασίας στην αντιμετώπιση των ασθενειών, των εχθρών και των αγριόχορτων. Στο πόνημα αυτό γίνεται προσπάθεια προσέγγισης ορισμένων πτυχών της αλληλοπάθειας με την ευρεία της έννοια. Για το σκοπό αυτό παρατίθεται η μέχρι σήμερα τεχνογνωσία όσον αφορά στη μικτή καλλιέργεια, στην αγρανάπαυση, στην αξιοποίηση των αλληλοπαθητικών οργανισμών, των κομποστοποιημένων ή μη υπολειμμάτων τους, των αλληλοχημικών που περιέχουν, των λαδιών, του φαινομένου της μεταδόσιμης υπομολυσματικότητας, της διασταυρωτής προστασίας, των ανθεκτικών καλλιεργούμενων ποικιλιών και της επαγόμενης αντοχής, στα φύκια, στους διατομίτες, στους λειχήνες, στα φυσικά και τεχνητά ανθεκτικά εδάφη, στην ηλιοθέρμανση του εδάφους, στη χρησιμοποίηση ανθεκτικών καλλιεργούμενων ποικιλιών και υποκειμένων και στο γάλα.