Η ίδρυση της Sacra Congregazione de' Propaganda Fide την ημέρα των Θεοφανείων του 1622 υπήρξε καθοριστικό βήμα για την αναδιοργάνωση των καθολικών ιεραποστολών σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με το πνεύμα της αντιμεταρρυθμιστικής Συνόδου του Τρέντο. Οι ιεραπόστολοι του 17ου αιώνα, κάτοχοι μιας αναβαθμισμένης εκπαίδευσης που περιελάμβανε, πέρα από τη θεολογική κατάρτιση, και τη γνώση της γλώσσας και της κουλτούρας της χώρας υποδοχής, είχαν ως αποδέκτες του έργου τους τόσο αλλόθρησκους όσο και χριστιανούς: καθολικούς, προτεστάντες, αλλά και ορθόδοξους Έλληνες των οθωμανικών και βενετικών επικρατειών και της ιταλικής χερσονήσου. Στον ανά χείρας τόμο δημοσιεύονται και σχολιάζονται μαρτυρίες των, κατά κανόνα, φραγκισκανών μισσιοναρίων που έδρασαν στα Ιόνια Νησιά τον 17ο αιώνα, αντλημένες από τα ίδια τα αρχεία της Propaganda Fide (Βατικανό). Τα κείμενα αυτά συμβάλλουν σε μια διαφορετική ανάγνωση της κοινωνικο-θρησκευτικής πραγματικότητας του επτανησιακού 17ου αιώνα, που συντίθεται τόσο από ποικίλα "σχίσματα" όσο και από πολύπλευρες και πολυεπίπεδες συμπορεύσεις, αναμενόμενες αλλά και αναπάντεχες.