[...] Μέσα από τα κείμενα του ιερού Πατρός βλέπει κανείς ποιος είναι ο πραγματικός θάνατος και ποιος όχι. Πραγματικός και αληθινά νεκρός δεν είναι αυτός που υφίσταται τον βιολογικό θάνατο· διότι ο θάνατος αυτός έχει την ονομασία μόνο του θανάτου. Ο Χριστός με τον θάνατό Του νίκησε τον θάνατο και ο διάβολος με το όπλο με το οποίο νόμιζε ότι θα νικήσει τον Χριστό, με το ίδιο υπέστη την δική του πανωλεθρία. Από θάνατος φοβερός που ήταν και στους αγίους ακόμη - όχι μόνο της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και της Καινής - μετατράπηκε σε ύπνο. Γι' αυτό και λέγεται μετάβασις, μετάστασις, κοίμησις. Και τα μέρη της ταφής των νεκρών δεν λέγονται πλέον νεκροταφεία, αλλά κοιμητήρια. Επομένως δεν πρόκειται περί πραγματικού θανάτου, αλλά περί ενός μεγάλου ύπνου ή ενός πολύ μεγάλου ταξιδιού, στον οποίο ο ένας αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει οπωσδήποτε τον άλλο. Όταν πρόκειται για ενάρετο άνθρωπο, τότε ο θάνατος αυτός χαρακτηρίζεται ως "τίμιος", ενώ "πονηρός" χαρακτηρίζεται ο θάνατος των αμαρτωλών. Παρ' όλα αυτά και για τους δύο ο θάνατος αποτελεί μία μεγάλη ευεργεσία. Ο δίκαιος μεταβαίνει εκεί όπου θα δεχθεί πλέον την αμοιβή των κόπων του, ενώ ο αμαρτωλός παύει τα έργα της αμαρτίας. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)