Ο καπετάν Βασίλης Κωνιός, οπλαρχηγός της Αντίστασης Κρήτης, υπήρξε πρότυπο ήθους και ακέραιου ανθρώπου, ένα είδος που σπανίζει στην εποχή μας. Ολιγογράμματος, σχεδόν αγράμματος βοσκός, με συμμετοχή στον πόλεμο της Αλβανίας, επιστρέφοντας στο χωριό του, Φαβριανά της επαρχίας Μονοφατσίου Ηρακλείου, συγκροτεί αυτόνομα την οργάνωση της δικής του αντάρτικης ομάδας, παράλληλα με τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις στην Κρήτη. Μέσα από την καταγραφή των προφορικών του μνημών, παρακολουθούμε την πορεία και την ακεραιότητα του ύφους του καθ' όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα, του εμφυλίου, της Απριλιανής δικτατορίας και της Μεταπολίτευσης. Με τον εξαιρετικό κρητικό, λαϊκό και παροιμιακό λόγο του, με τα έργα και τον βίο του, απέδειξε έμπρακτα ότι οι λόγοι μας και η ζωή μας, τα έργα του κάθε ανθρώπου, έχουν άμεση σχέση με τους προγόνους αλλά και τους επιγόνους μας, με τα νέα παιδιά που μας διαδέχονται και μας ακολουθούν, κατά τρόπο άδηλο, "ανιμιστικό".Σημαδευόμαστε από τις προηγούμενες γενιές, αλλά σημαδεύουμε και επηρεάζουμε όχι μόνο κληρονομικά, παραδειγματικά, αλλά και ενεργειακά, τους νέους που μας ακολουθούν, γιατί "η ζωή μας, είναι οι άλλοι", δεν ανήκουμε, δηλαδή, απόλυτα στον εαυτό μας.