Καμιά εκατοστή πόδια από το Βεντόμ, στην όχθη του Λίγηρα, υπάρχει ένα μικρό ξύλινο σπίτι, με πολύ ψηλά αετώματα, τόσο απομονωμένο που σε μεγάλη ακτίνα γύρω του δεν υπάρχει τίποτα απ' όσα βρίσκει κανείς και στο πιο μικρό χωριό. Μπρος από αυτό το κτίριο, ως το ποτάμι, υπάρχει ένας κήπος, που οι κάποτε καλοφτιαγμένες αλέες του, που έδειχναν σ' όλους το δρόμο για το σπίτι, βρίσκονται πια μόνο στη φαντασία του επισκέπτη. Οι ιτιές που υπήρχαν πάντα κοντά στον Λίγηρα και ποτίζονταν από αυτόν μεγάλωσαν τόσο γρήγορα, που έχουν δημιουργήσει έναν ψηλό φράκτη, ο οποίος σχεδόν δεν επιτρέπει την πρόσβαση στο σπίτι. Honore de Balzac, "Το προπύργιο" Στα τέλη (ας πούμε) της ηγεμονίας της βασίλισσας Άννας, όταν ήμουν μικρός και πήγαινα σ' ένα ιδιωτικό σχολείο για νεαρούς τζέντλεμαν, θυμάμαι έναν δοκησίφορο δάσκαλο που μας διέταξε όλουν να πάμε σ' έναν μικρό κήπο πίσω από το κτίριο και να προχωρήσουμε, ο ένας μετά τον άλλο, σε μια μικρή αποθήκη ή κοτέτσι (ήταν πολύ μικρούλι και δεν θυμάμαι να μέσα του έβαζαν εργαλεία ή κότες) κι όταν μπούμε μέσα να βάλουμε το χέρι μας στο σάκο που βρισκόταν πάνω σ' ένα ράφι, μπρος από ένα αναμμένο κερί. Έβαλα το χέρι μου στο σάκο. Βγήκε κατάμαυρο. Επέστρεψα στους άλλους μαθητές· και τα δικά τους χέρια ήταν μαύρα. William Thackeray, "Περί αποκαλύψεων"