Αλλά γιατί λέγονται μυστικοί; Όχι βέβαια γιατί κρύβουν κάτι, αλλά γιατί αυτό που οι ίδιοι είναι δε διδάσκεται: δε μπορείς να περιγράψεις ή να διδάξεις σε κάποιον τη γεύση του κερασιού· πρέπει ο ίδιος να δαγκώσει το κεράσι. Μυστικό είναι, όχι αυτό που φρουρείται, αλλά το από τη φύση του αμετάδοτο. Ο μυστικός πηγαίνει τόσο μακριά που φτάνει κάποτε εκεί που ξεκίνησε. Διανύει το χώρο της σύγχυσης, των δογμάτων και των θεωριών και φτάνει στο κενό, η σωστότερα στον χαοτικό χώρο, που βρίσκεται μετά από το τέλος και πριν από την αρχή. Το φτάσιμο στον χαοτικό χώρο είναι "ένας θάνατος εν ζωή". Είναι η αποπροσκόλληση από το κάθε τι. Τώρα έχει πεθάνει σε όλα και γι' αυτό μπορεί να γεννηθεί μαζί με όλα. Τώρα που δεν ανήκει πουθενά, ανήκει παντού. Δε βρίσκεται πια στη θέση ή στην αντίθεση· είναι η θέση και η αντίθεση. Δεν είναι ένας φιλό-σοφος, αλλά ένας σοφός. Δεν ψάχνει για το νόημα της ζωής, αλλά ζει, είναι αυτός ο ίδιος η ζωή. Γιάννης Υφαντής