Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ... Όταν αρρωσταίνουμε, όταν υποφέρουμε από κατάθλιψη, όταν υποκύπτουμε στη νευρική ανορεξία ή σε κάθε είδους εθισμό από ουσίες... μαίνεται μέσα μας μια εσωτερική διαμάχη ανάμεσα σ' αυτό που αισθανόμαστε και σ' αυτό που θα θέλαμε να αισθανθούμε. Από τη μία πλευρά, υπάρχει το σώμα μας, που διατηρεί ακέραιη την ανάμνηση της προσωπικής μας ιστορίας, και ιδιαίτερα της κακομεταχείρισης που ενδεχομένως έχουμε υποστεί από τους γονείς μας στην παιδική μας ηλικία και, από την άλλη, είναι το πνεύμα μας και η επιθυμία μας - σύμφωνα με τις επιταγές της Ηθικής και της παραδοσιακής διαπαιδαγώγησης - να αγαπούμε και να τιμούμε τους γονείς μας, ό,τι κι αν έχει συμβεί, ακόμη κι αν μας κακομεταχειρίζονταν. Το βιβλίο τούτο αναλύει με πολλά και ποικίλα παραδείγματα - αρκετά από τη ζωή μεγάλων συγγραφέων - τις επιπτώσεις, κάποτε δραματικές, αυτής της διαμάχης, αλλά και τους λόγους για τους οποίους, σήμερα, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όχι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να παραμένουμε «καλά» παιδιά, εάν οι γονείς μας μας έχουν βλάψει και εάν εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον συναισθηματικό εκβιασμό. Ναι, σε μας εναπόκειται να δώσουμε τη δέουσα προσοχή στα προειδοποιητικά σήματα που μας στέλνει το σώμα μας. Ναι, στο τέλος αυτού του δύσκολου δρόμου που έχουμε να διανύσουμε προκειμένου να επανεξετάσουμε την ιστορία της σχέσης μας με τους γονείς μας, μπορούμε να βρούμε την πραγματική εσωτερική γαλήνη και ελευθερία.