...Η Ρόζα Λέιν, τριάντα πέντε ετών και κάποιων μηνών, έχοντας συνείδηση ενός αόρατου χρονόμετρου που ηχούσε πένθιμα, μετρούσε τα χρόνια, τις ώρες που πέρασε καθισμένη σε γραφεία, χαζεύοντας τον ουρανό και την παλλόμενη οθόνη που την τύφλωνε... Καθισμένη στο γραφείο της εκείνη τη μέρα, με το πουκάμισό της μουσκεμένο απ' τον ιδρώτα, σκέφτηκε: Αν μου έλεγαν πως δεν πρόκειται να κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου εκτός απ' αυτό, θα προτιμούσα να ζήσω ή να πεθάνω επιτόπου; Μετά ακολούθησε μια άλλη σκέψη: Ποιος ο λόγος για όλα αυτά, σε τι αποσκοπούν; Αυτή η σκέψη την καθήλωσε και την έκανε να γράψει το μέιλ στο αφεντικό της... Η βραβευμένη Τζοάνα Καβένα περιγράφει με μοναδική μαεστρία, που της χάρισε τον χαρακτηρισμό Βιρτζίνια Γουλφ του 21ου αιώνα, την πτώση από τον "παράδεισο" του σύγχρονου λάιφ στάιλ της Ρόζα Λέιν, μιας γυναίκας που αποφασίζει πως όσα έχτισε προσεκτικά για χρόνια δεν ήταν αυτό που ήθελε.