[...] Το βιβλίο πιστοποιεί όχι μόνο ότι η δομή της φράσης και το τρόπος γραφής, στην ουσία, είναι ίδιοι στα ελληνικά και στα λατινικά, αλλά και ότι αποτελούν τη βάση στη σύνταξη και τη λογοτεχνία των γλωσσών μας σήμερα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η ελληνική και η λατινική γλώσσα παραμένουν ζωντανές σήμερα. Αναφερόμενος, για την ακρίβεια, στα αρχαία ελληνικά, που άσκησαν ιδιαίτερη επίδραση στα λατινικά και που ήδη είχαν παρόμοιο τρόπο δομής της φράσης, είπα σε αρκετές περιπτώσεις, ότι οι ευρωπαϊκές γλώσσες σήμερα είναι "ημιελληνικά" ή "κρυπτοελληνικά". Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τα νέα ελληνικά. Αν και προέρχονται από τη δημοτική, δεν θα αποτελούσαν πολιτιστική κατηγορία χωρίς την τεράστια επίδραση της καθαρεύουσα, που προέρχεται, όπως είναι γνωστό, από τον πεζό λόγο της ελληνιστικής, ρωμαϊκής και βυζαντινής εποχής. [...] Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο προσφέρει αφενός όλη τη θεωρία για τον παραλληλισμό των δύο κλασικών γλωσσών, όπως λόγου χάριν της επίδραση των ελληνικών στα λατινικά, και αφετέρου μια ιδιαίτερα διδακτική παρουσίαση των συντακτικών φαινομένων. Πιστεύω ότι το βιβλίο είναι σημαντικό από θεωρητικής και διδακτικής απόψεως και ότι θα ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες χώρες, αν τα νεοελληνικά κείμενα (μεταφράσεις, συντακτικοί κανόνες και ασκήσεις) μεταγλωττισθούν στις, κατά περίπτωση, οικείες γλώσσες. (από τον πρόλογο, Francisco R. Adrados)